අ.පො.ස.(සා.පෙළ) පිළිබඳ මගේ මතකයන්...1
කොහොම හරි තාත්ත මාව සනසල දවස් දෙකක් තුනක් ඉස්කෝලෙ ඇරියා....මාත්එක්ක හිටපු හැම යාලුවෙක්ම මට නැති වුණා.මාව පන්තියේ වෙනම තැනක තියන්න ලමය් කටයුතු කලා...ඕව දැනගත්තහම අම්මටය් තාත්තටය් හරි අප්සෙට්...තාත්ත ආය් මාවත් අරගෙන අර වෙදා ළඟට ගියා..මාව පරික්ෂා කරල කිව්වෙ නැතෑ...
"මට බෙහෙත් කරන්න අමාරුය්...ඉංගිරිසි බෙහෙත් කරන ගමන් මෙයාට සිංහල බෙහෙත් කරමු " කියලා
තාත්තට ඕකට තද වුණා..එයා වෙදාට හොදවය්න් දෙකක් කියල ඒ වෙලාවෙම මාව අපේ පැත්තේ ඉංගිරිසි වෙදෙක් ගාවට අරගෙන ගියා.ඒ දොස්තර මහත්මයා මාව පරීක්ෂා කරල බෙහෙතුත් දීල කිව්ව
"මේක මේ ආරෙට එන ලෙඩක්..ඒක සම්පූර්ණ හොඳ කරන්න බැහැ..නමුත් යටපත් කරල තියන්න පුලුවන් " කියලා.
ඒ බෙහෙත් වලට මට ඉක්මනට සනීප වුණා..සනීප වුණා කියන්නේ මෙහෙමය්...මූණේ තිබ්බ තඩිස්සි වෙච්ච ගතිය අඩුවෙලා තුවාල සම්පූර්ණයෙන්ම සුව වෙලා කලින් තිබ්බ ඒ විකාර මූණම ලැබුණා..හැබැය් අත්වලය් කකුල් වලය් තිබ්බ ඒතරම් ඉක්මනට සුව වුණේ නැහැ..ඒවයේ සැරව එන ගතිය අඩුවෙලා වේලිච්ච ගතියක් තමා තිබ්බේ...
අසනීපෙ නිසා අඩාල වුණ මගේ පාසල් දිවිය ආය් අලුතෙන් පටන් ගත්තා...අලුතෙන් කියන්නේ...ආය් මම ගියේ දහය වසරට...නවය වසරේ අවසාන විභාගෙට හැම විෂයකටම පනහත් හැටත් අතර ලකුණු තිබ්බා..අසනීපෙන් වුණත් පාඩම් කරල තියෙනව..හොඳ ළමයෙක් කියල කට්ටිය ප්‍රශංසා කලා...ඒත් මම දන්නව එහෙම කලේ මම අධෛර්‍ය වෙය් කියල ඒ අයට හැගුන හින්ද කියල.....කොහොමහරි මම දහය වසරට පාස් වුණා...අම්ම මං වෙනුවෙන් බෝධිපූජා කලා..ගොඩාක් ශාන්තිකර්මත් කලා....ආ....කියන්න ඕන අසනීපෙ වැඩි වුණ වෙලාවේ මාව අතඇරපු ඒ යාලුවො ආයෙත් මංවටේට රොක් වුණා..කලින් වගේම මම මගේ අධ්‍යාපන කටයුතු කරගෙන ගියා...දහය වසරේ මුල මැද වාර දෙකම ගෙවුණා..ඒ වාර වලදී මට කලින් අවුරුද්දේ අහිමි වුණ සහ අලුතින් දේවල් ගොඩාක් ලඟා කරගත්ත...යාලුවෝ...ලකුණු..ගුරුවර ගුරුවරියන්ගේ ආදරය වගේම මගේ ප්රදීප් අය්යගේ ආදරේ....තරඟ ජයග්‍රහන වගේ ගොඩාක් දේවල්.....
දහය වසරේ අවසාන වාරේ මට අද වගේ මතකය්...හොඳවෙලා තිබ්බ මගේ තුවාල ආයෙත් මතුවුණා...කලින් ප්‍රතිකාර කරපු ඉංගිරිසි දොස්තර ළඟට ආයෙත් ගියා..හැබැය් මෙදාපාර දුන්න බෙහෙත් වලට කිසිම අඩුවක් වුනේ නැහැ....හැබැය් කියන්න ඕන...මෙදාපාර මූණෙනම් තුවාල ආවෙනෑ......මට ප්‍රතිකාර කරපු දොස්තරටත් මේ වෙන්නේ මොකද කියල හිතාගන්න බැරුව හිටියේ...පස්සේ එයා හොයා ගත්ත හේතුව...මට පීනසේ තියෙනව...පීනස හොද වුණහම මට මේ තුවාල එනව....තුවාල හොඳ වුණොත් පීනසේ එනව.....ආයෙත් මට හැමදේම නැති වුණා...හැබැය් එකක් ඇරෙන්න.........ඒ.........මගේ ප්රදීප් අය්යගේ ආදරේ...ඒ පාර මම මොනව උනත් ඉස්කෝලෙ යනව කියන එක හොඳට හිතට ගත්ත...ඒ වගේම මම ඉස්කෝලෙ ගියා...හැබැය් ඒ හරියටම සතියක් විතරය්.....
අපේ පාසල හොඳ හය්ෆය් එකක් නෙමේ..විවේක කාලෙන් පස්සේ පන්තිකාමර පිස්සන් කොටුවක් වගේ....ළමය් පිට්ටනියේ දඟලල දහඩිය පෙරාගෙන පන්තිකාමර වලට එන්නේ...විවේකයෙන් පස්සේ පන්තියේ තැනින් තැන මැස්සෝ පිරෙනව..... :( ඒ වෙලාවට මගෙ තුවාල වලට මැස්සෝ ඇවිත් වහනව...හැම අස්සක මුල්ලකම හිටපු මැස්සෝ මා වටේට කැරකෙනව...මොනව කරන්නද????මම ඒවත් ඉවසගෙන,ළඟට එද්දී උන්ව එළව එළව මගේ ඉගෙනීම් වැඩ කටයුතු කලා....ඔහොම දවසක් ඉද්දී මගේ හිටපු හොඳම යෙහෙළිය....මම එයාට කියන්නම් සකුනි කියල...එයා තවත් යෙහෙළියො කිහිප දෙනෙක් වට කරගෙන මෙහෙම කියනව....
"අර හොරිච්චිට ගෙදරට වෙලා ඉන්න බැරුව මෙහෙ ඇවිත් අපිටත් හොරි බෝ කරන්න හදන්ව......"
ඔය අසනීපෙ නිසා මම ගොඩාක් තනි වුණා...මගේ කණ්ඩායමේ හිටපු හැමෝම වෙන තැන්වලට මාරු වුණා...අන්තිමට කණ්ඩායමේ ඉතුරුවුණේ මම විතරය්....මට ඔය දුක ඉවසන්න පුලුවන් වුනේ සතියය්..මට ආය් ඉස්කෝලෙ යන්න බෑ කියල අඬල ගෙදරට වෙලා හිටියා....ඒ පාර මම ටියුෂන් ගියෙත් නෑ.........
